عصايش به دريا زد و آن را شكافت و اين نشانه‌اى از خداوند بود، پيامبر- 6- زمانى كه از مدينه به طرف خيبر خارج شد، به درّه‌اى پر از آب رسيد كه اندازه آن از قامت چهارده نفر بيشتر بود، در حالى كه دشمن پشت سرشان بود، آن وقت مردم گفتند: آنان به ما مى‌رسند؟ حضرت فرمود: نه، هرگز. سپس حضرت دعا كرد، آنگاه اسب‌ها و شترها از روى آب عبور كردند، بدون آنكه سم اسب‌ها و پاهاى شترها تر شود. و اين جريان تكرار شد زمانى كه عمرو بن معدى كرب با لشكريان اسلام از دريايى در مدائن عبور كردند.

(1) و اگر موسى- 7- از طرف خداوند بر فرعون عذاب‌هاى رنگارنگ و مختلف مثل ملخ و شپش و قورباغه و خون فرستاد[1]، پيامبر ما- 6- بر مشركان دود فرستاد و آن را خداوند در قرآن كريم آورده است: «روزى را كه آسمان دودى آشكار ببارد»[2] و بلاهايى كه خداوند بر فرعونها در روز بدر نازل كرد و مجازات‌هاى مختلفى كه در يك روز (يا روز احد) بر مسخره‌كنندگان از كفار فرستاد كه تفصيل آن گذشت‌[3].

و اما سخن گفتن خداوند با حضرت موسى- 7- بر روى كوه طور بود، ولى پيامبر ما- 6-: «آنگاه نزديك شد پس فرود آمد تا اندازه پهناى دو كمان يا نزديكتر شد»[4]، و آنگاه خداوند متعال در آنجا بر بالاى آسمانها با او صحبت كرد. و امّا غذاهاى آسمانى و ابر و روشن شدن مردم به نورى كه از دستان موسى مى‌درخشيد، پس به پيامبر ما بالاتر از آن عطا شده است، براى او غنيمتها حلال شد در حالى كه براى هيچ كسى (پيامبرى) قبل از او حلال نشده بود. و وقتى كه در جنگى اطراف دريا به يارانش گرسنگى فشار آورد، ناگاه دريا براى آنان نهنگى را پرتاب نمود تا پانزده روز از آن استفاده مى‌كردند و پى و روغن آن را آوردند، با اينكه جمعيتشان هم زياد بود. و حضرت بارها از غذاى كم، نفرات‌

[1] سوره اعراف، آيه 133.

[2] سوره دخان، آيه 10.

[3] الخرائج و الجرائح: 63، حديث 309.

[4] سوره نجم، آيه 8 و 9.