كنيز گفت: راست گفتى.

(1) سپس امام فرمود: اى پسر ابى العلا! به زودى از او داراى پسرى مى‌شوم كه در ميان فرزندانم سخى‌تر، شجاعتر و عابدتر از او نخواهد بود[1].

گفتم: اسمش چيست تا او را بشناسم.

فرمود: ابراهيم.

على بن ابى حمزه مى‌گويد: با امام موسى كاظم- 7- در منى بوديم، حضرت كسى را فرستاد كه با او به ثعلبيه‌[2] بروم. وقتى به آنها رسيدم حضرت با خدمه و عيال بود، فرمود: مى‌خواهى به مكه بروى يا اينجا مى‌مانى؟

عرض كردم: هر جا شما باشيد آنجا براى من خوب است.

فرمود: مكه براى تو بهتر است.

سپس حضرت، زودتر به مكه رفت و ما نيز به دنبال او رفتيم. وقتى كه نماز مغرب را خوانده بود بر او وارد شديم، فرمود: «فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ [طُوىً‌][3]؛ يعنى كفشهايت را بيرون بياور كه تو در جايگاه مقدّسى هستى» من نيز كفشهايم را درآورده و نشستم، سفره‌اى گستردند كه غذايى از خرما، كشمش و روغن آوردند و از آن تناول نموديم. بعد از غذا، هنگام صحبت كردن، حالت خواب به من دست داد.

حضرت فرمود: استراحت كن تا من نماز شب را بخوانم. خوابم گرفت تا اينكه امام از نماز فارغ شد. مرا بيدار كرد و فرمود: برخيز، وضو بساز. و نماز شب بخوان ولى طولانى نباشد. وقتى كه نماز را خواندم، سپيده دميده بود، نماز صبح را خوانديم. سپس امام به من فرمود:

اى على! كنيزم را درد زايمان گرفت، به ثعلبيه بردم كه آنجا فارغ شود و صداى او

[1] علامه مجلسى مى‌گويد: منظور از اين عبارت، يعنى از ساير اولاد، غير از امام رضا- 7- سخى‌تر و شجاعتر است نه از امام رضا- 7-

[2] ثعلبيه، نام يكى از منازلى است كه در راه مكّه مى‌باشد.

[3] سوره طه، آيه 12.