فصل يك صد و پنجاه و يكم- (راجع بوصيت مولا امير المؤمنين)

در اينجا بفكرم رسيد و بقلبم افتاد كه بذكر وصيت پدرت امير المؤمنين 7- كه نزد او است علم كتاب- بفرزند عزيز خود، و بنامه آن حضرت بشيعيان خود، كه آنان را كه بر حضرتش تقدم جستند، ياد نموده است، و بنامه آن حضرت در ذكر امامان از اولاد خود :، اين كتاب را ختم نمايم.

و بهتر اينكه نامه آن حضرت را بفرزند خود از طريق مخالف و مؤالف هر دو نقل نمايم؛ زيرا كه اين طريقه نسبت بآنچه از سعادت دنيا و دين در بردارد، جامع‌تر است.

فاقول: ابو احمد حسن بن عبد اللَّه بن سعيد عسكرى در جزء اول از كتاب (الزواجر و المواعظ) در نسخه كه تاريخ آن ماه ذى القعده سال چهار صد و هفتاد و سه است، چنين گويد: وصيت امير المؤمنين على بن ابى طالب 7 بفرزند خود، كه اگر از حكمت چيزى را بايد با آب طلا نوشت همانا اين وصيت است، و جماعتى آن را براى من روايت نموده‌اند، كه از آن جمله على بن الحسين بن اسماعيل است كه از حسن بن ابى عثمان الادمى از ابو حاتم المكتب يحيى بن حاتم بن عكرمه از يوسف بن يعقوب در انطاكيه‌