فصل صد و چهارم‌

پس از آن اى فرزندم كه خداوند جل جلاله بعظمت خود يادت فرمايد و قلبت را از هيبت خود سرشار نمايد، متذكر شو كه چگونه خداوند ترا از پشت آدم 7 برحم حوا، و از پدران بمادران منتقلت نموده تا اينكه در اين زمان ترا بدنيا آورده است، و از آنچه بر امتهاى گذشته از هلاكت و بلاها وارد شده سلامتت داشته است، چنان كه قبلا بآن اشاره شد، و صورت ترا كامل نموده است، و همت ترا جميل قرار داده است، و اصل و ريشه ترا از ادناس و كثافات منزه و پاكيزه داشته است، و از رجس و نجاسات مبرا و منزهت نموده است، و ميلاد ترا در بلاد ايمان در زمانى كه از خطرها و كدورات خالى است قرار داده است، آنهم در دامن كسى كه معرفت و خدمت و طاعت حضرتش را با كمال شفقت و مهربانى بتو تلقين نمايد، و با كمال درستى و محبت بتو خدمت نمايد، و براى تو ثروت و مالى قرار داده است كه از دست تنگى و گرفتاريهاى روزگار ترا بى‌نياز نمايد، و از تحصيل و طلب آن كفايتت نموده است، و از لذيذترين مواهب خود بتو عنايت فرموده است، و ترا از نسل كسانى قرار داده است كه در طلب رضا و خشنودى پروردگار عالميان سعادتمندند، و براى تو پدرى قرار داده است كه قبل از ولادت تو بسالها براى تو دعا نموده، و با كمال رفق و مهربانى و شفقت ترا بسعادت دين و دنيا راهنمائى و هدايت نمايد.

فصل صد و پنجم‌

و اى فرزندم كه خدايت بآنچه برايت نافع است يادت فرمايد، و احسان خود را بر تو كامل نمايد: متذكر باش كه هيچ يك از خلايق از ابتداى خلقتت و نقل از اصلاب پدران بارحام مادرانت در آنچه بتو كرم فرموده است از اصل وجود و صفات و سعاداتى كه بتو عنايت نموده است شركت نداشته است، پس هيچ كس را بر او جل جلاله مقدم مدار، و احدى را بر او جل و علا ترجيح مده و شئون و مقام ربوبيت و الوهيت او را هميشه مراعات نموده و حفظ كن، و ملازم تقرب بحضرتش باش، و در مقام بندگى و تذلل در پيشگاهش هميشه قيام نما.

فصل صد و ششم‌

و اى فرزندم كه خدايت بحرمت و جلال و هيبت و اقبال خود يادت‌