زياد براى او بيان نمودم، كه شرح آن را در كتاب (البهجة لثمرة المهجة) ذكر كرده‌ام.

فصل صد و يكم‌

و اگر من با مراحم و عناياتى كه خداوند مرحمت فرموده است و مرا بآن عادت داده است زنده بمانم، روز تشرف ترا بتكليف، عبد قرار دهم، و يك صد و پنجاه دينار صدقه خواهم داد، براى هر سالى ده دينار اگر بلوغ تو بسن و سال بوده باشد، و باين كار قيام بخدمت حضرتش خواهم نمود، در حالتى كه مال از او است، و من مملوك او هستم، و تو بنده او هستى، پس از مال او در راه او بآنچه اراده فرموده و رضايت دارد صرف مى‌شود، و اين مقدار بقلب من گذشت، و اگر زيادتر از اين هم اراده فرموده باشد خود قدرت آن را عنايت فرمايد، و قبولى آن از من، براى من و تو رحمت و شرافتى است، و تعريف و توصيف من نسبت بحضرتش بجائى نرسد و لايق مقام مقدسش نباشد.

و اگر من قبل از اينكه بآرزوى خود كه درك زمان رشد و بلوغ و بى‌نيازى تو است از اوصياء، برسم، و مرگم فرا رسد و بجوار حضرتش منتقل گردم، پس وصيت و سفارش ترا بحضرتش نموده، و بغير حضرتش هم بامر خود او جل جلاله وصيت ترا نموده‌ام، و او جل جلاله از من نسبت بتو مهربان‌تر است، و در حفظ تو، و رساندن ترا بآرزوهايت از من برتر و بالاتر است.

خداوند ترا بآنچه لايق بكرم او است حمايتت فرمايد، و بآنچه از نعمتها و مزيد سعادات و عنايتهاى خود كه مرا بآن عادت داده است الهامت نمايد، و در حالتى كه در زمره مردگانم باين الطاف و عنايات آگاهم فرمايد، و چون بر قبر من حاضر شوى آنچه را كه سيد و آقاى من و تو، و مالك امر من و تو با تو معامله كرده است براى من شرح ده؛ كه من از سلف صالحين خود روايت نموده‌ام كه: ميت خصوصا اهل يقين كلام زيارت‌كنندگان را ميشنود.