آن را به على بن الحسين 7 رسانده كه آن حضرت فرمود: با پدرم نشسته بودم و ما به زيارت پيامبر آمده بوديم و در آنجا زنان زيادى بودند ناگاه زنى از آنان رو به ما كرد به او گفتم تو كيستى خدا ترا رحمت كند؟ جواب داد من زبيده دختر قريبه بن عجلان از قبيله بنى ساعده هستم.

به او گفتم: آيا چيزى دارى به ما روايت كنى؟

گفت: آرى به خدا روايت كرد مرا مادرم ام عماره دختر عبادة بن نضلة بن مالك بن عجلان ساعدى كه روزى در ميان زنان عرب بودم كه ابو طالب در حالى كه محزون و دلگرفته بود، وارد شد به او گفتم: اى ابو طالب چه مى‌شود ترا؟! گفت: فاطمه بنت اسد در حال زايمان است، سپس دستش را روى صورتش گذاشت ما آنجا بوديم كه ناگاه محمد 6 وارد شد.

گفت: اى عمو ترا چه مى‌شود؟

جواب داد: فاطمه بنت اسد از شدت درد زايمان مى‌نالد دست ابو طالب را گرفت و به همراه فاطمه به سوى كعبه آورد و در كعبه نشاند سپس به فاطمه فرمود:

بنشين به نام خدا فاطمه گفت همان موقع يك درد مرا گرفت سپس پسرى ناف بريده و پاكيزه زائيدم مثل جمال او را نديده بودم ابو طالب نام او را «على» گذاشت پيامبر او را برداشت تا به منزل فاطمه رساند.

على بن الحسين 7 فرمود به خدا قسم هيچ چيزى نشنيدم مگر اين كه اين از همه بهتر[1] يعنى مقصودش اين بود آنچه در خصوص ولادت على 7 و شرح آن شنيده بودم اين از همه بهتر بود.

[1] ابن مغازلى، المناقب، ابن بطريق، العمدة، ص 14- حاكم نيشابورى در مستدرك الصحيحين ج 3، ص 483 مى‌گويد: اخبار به حد تواتر رسيده كه فاطمه بنت اسد امير المؤمنين( 7) را در داخل كعبه زائيد.