مگر عايشه اين آيات را نشنيده بود كه مى‌فرمايد: لا تَرْفَعُوا أَصْواتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ وَ لا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَنْ تَحْبَطَ أَعْمالُكُمْ وَ أَنْتُمْ لا تَشْعُرُونَ‌[1].

(اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد صداى خود را فراتر از صداى پيامبر نكنيد و در برابر او بلند سخن نگوئيد (داد و فرياد نزنيد) آن گونه كه بعضى از شما در برابر بعضى ديگر مى‌كنند، مبادا اعمال شما نابود گردد در حالى كه نمى‌دانيد!).

و همچنين مى‌فرمايد: إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ[2].

(كسانى كه خدا و رسول او را (به عصيان و مخالفت) آزار و اذيت مى‌كنند، خداوند در دنيا و آخرت آنها را لعن كرده و براى آنان عذابى با ذلت و خوارى مهيا ساخته است).

و در آيه ديگر مى‌فرمايد: فَلا وَ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ‌[3].

(نه چنين است قسم به خداى تو كه اينان به حقيقت، اهل ايمان نمى‌شوند مگر آن كه در خصومت و نزاعشان تنها ترا حاكم كنند و آنگاه به هر حكمى كه (به سود يا زيان آنها باشد) كنى، هيچ گونه اعتراضى در دل نداشته كاملا از دل و جان تسليم فرمان تو باشند).

آيا عايشه در دل خود هيچ اعتراضى به پيامبر 6 نداشت و تسليم فرمان او بود؟

با اين مخالفت چگونه براى او ايمان باقى ماند؟! حميدى در كتاب «الجمع بين الصحيحين» در حديث 102 از مسند عايشه‌

[1] سوره حجرات، آيه 2.

[2] سوره احزاب، آيه 57.

[3] سوره نسا، آيه 65.