پدرش از امام هفتم، امام كاظم 7 ذكر كرده كه گفت: از امام هفتم سؤال كردم چرا على 7 فدك را تصرف نكرد وقتى كه به ولايت مردم رسيد؟ فرمود:

«لانّا اهل البيت لا يأخذ لنا حقوقنا ممّن ظلمنا الّا هو (يعنى الا اللَّه) و نحن اولياء المؤمنين انّما نحكم لهم و نأخذ حقوقهم ممّن ظلمهم و لا نأخذ لأنفسنا»

[1].

حق ما اهل بيت را از كسانى كه به ما ظلم كرده‌اند، جز خدا نمى‌گيرد، ما اولياى مؤمنان هستيم به نفع آنها حكم مى‌كنيم و حقوق آنها را از كسانى كه به آنان ظلم نموده‌اند مى‌ستانيم و براى خودمان در اين باره تلاش نمى‌كنيم.

اين فرموده امام مى‌رساند كه ائمه و رهبران الهى همواره در آن طريق در حركت و تلاشند كه حقوق مؤمنان است اما در مورد حقوق شخصى خود كه ربطى با حقوق مؤمنان ندارد اقدام نمى‌كنند و مسأله فدك از اين قبيل بوده است.

بالاخره ائمه اطهار پيوسته از ابو بكر و عمر به خاطر غصب فدك مادرشان اظهار تألّم مى‌كردند و هر موقع يادى از مادرشان فاطمه مى‌نمودند به مظلوميت او اشك مى‌ريختند و در باره جريان فدك و مظلوميت زهرا روايات فراوانى از طريق اهل بيت رسيده است كه تمام دقايق خصوصيات اين حادثه را روشن مى‌سازد.

آرى دفاعيات فاطمه در پرونده فدك به قدرى محكم و واضح است كه قرنهاست محاكم ذى صلاح بشرى نسبت به اين ظلمى كه ابو بكر و عمر به فاطمه كرده‌اند، قضاوت عادلانه و منصفانه مى‌كنند.

ائمه اطهار و شيعيان آنها در طول تاريخ سعى مى‌كردند ماجراى فدك كه سند مظلوميت و به يغما رفتن حقوق اهل بيت است، در تاريخ زنده بماند و به فراموشى سپرده نشود، و به آن به چشم يك مسأله تاريخى نگاه نكنند و لذا پيوسته حد و حدود آن را حفظ مى‌كردند و همان طورى كه اگر از يك مظلومى زمين و ملكى غصب شود، دقيقا حد و حدود آن را مراعات مى‌كنند در نظر ائمه اطهار فدك به يك معنى ولايت مطلقه و وصايت بوده كه بعد از پيامبر آن را غصب كردند و ارث پيغمبر امامت‌

[1] صدوق، ابن بابويه قمى، علل الشرائع، ج 1، ص 149، طبع قم.