عَسى‌ أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً[1]: خداوند تو را به مقام پسنديده مى‌رساند.

پس خوشا كسى كه بهره‌اى از آن مقام دارد و واى بر كسى كه بهره‌اى از آن شاملش نمى‌شود.

17- روايت است كه «قتاده» بر امام صادق 7 وارد شد و چند نفر از اهالى خراسان و ديگران حضور داشتند، و از مناسك حج و غيره مى‌پرسيدند، و قتاده نزديك امام 7 نشست وقتى كار ديگران تمام شد و بيرون رفتند، به او نگاه كرد و فرمود: شما كى هستى؟ گفت: من قتاده دعامه بصرى هستم؟ فرمود:

فقيه اهل بصره؟ گفت: بلى؟ فرمود: واى بر تو اى قتاده، خداوند خلق را آفريده و از ميانشان كسانى را برگزيده، تا حجّتهاى او بر بندگانش، و «اوتاد» در زمين باشند و به امر او استوارى بخشند، و نجباى علمش باشند، آنها را پيش از خلقت مردم، آفريد و سايه‌هايى در سمت راست عرش بودند؟

راوى گفت: قتاده مقدار زيادى ساكت شد، سپس گفت: خدا امورت را اصلاح نمايد، سوگند به خدا من در مقابل علما و فقها و كسى چون ابن عباس نشستم، اما مثل اين لحظه كه در مقابل شما نشسته‌ام، قلبم مضطرب نشد؟

امام 7 فرمود: مى‌دانى در مقابل چه كسى نشسته‌اى؟ در مقابل بيوتى نشسته‌اى كه خدا خواسته است، بالا رود و نامش در آن ذكر گردد، و صبح و شام، در آن تسبيح او گفته شود، مردانى در آن هستند كه تجارت و داد و ستد، آنان را از ياد او و اقامه نماز و دادن زكات، باز نمى‌دارد؟! فكر مى‌كنى اول تو

[1] اسراء/ 79