بى‌شك براى كسى‌كه از او خواسته‌اند به صفت پروردگار خويش كه با آن ستوده مى‌شود، تأسى نمايد، جايگاه بلند و منزلت بزرگى تدارك ديده‌اند. خداوند اراده كرده است كه تو را در بهشت، كه آن‌را براى اوليا و برگزيدگان و دوستانش انتخاب نموده است منزل دهد؛ پس به ناچار بايد تو را به صفاتى رهنمون گردد كه شبيه صفات ساكنان آن باشد، تا سنخيتى ميان تو و آن خانه و ساكنين آن فراهم گردد. خانه، خانه‌اى است پاك و پاكيزه، باصفا و نورانيت هرچه بيشتر؛ اهل آن نيز پيامبران، فرستادگان، شهدا، و صديقين هستند. از سويى چون خداوند عالم و حكيم است، نمى‌پسندد كه تو در آنجا باشى ولى از خانه و اهل آن بيگانه باشى؛ بنحوى كه بودن تو در آنجا، صورت چيزى را داشته باشد كه در جايگاه مناسب خويش قرار نگرفته است.

[خداوند مى‌خواهد آدمى در مكانى پاك و مقامى ارجمند در برترين سرور بسر برد]

از سوى ديگر، چون رؤوف و مهربان است، جايى جز آن خانه پاك و پاكيزه را براى تو نمى‌پسندد؛ و اين موجب گشت كه نهايت توجه خداوند معطوف به هدايت تو به سوى برترين و كاملترين و گرانبهاترين صفات باشد. خداوند تنها در صورتى از تو خشنود مى‌گردد كه از صفاتى پيروى نمايى كه به خاطر شرافت و ارجمندى و عظمتشان آنها را به خود انتساب داد، و خود را با آنها ستايش نمود.