دواى [دردهاى‌] تو در درون توست ولى نمى‌بينى؛ و بيماريت از خودت است ولى نمى‌فهمى.

آيا مى‌پندارى شى‌ء كوچكى هستى، در حالى‌كه جهان بزرگ در تو پيچيده است.

و تو آن كتاب مبينى هستى كه با آيات آن، نهان، آشكار مى‌گردد.

اگر تو نفس خويش را رها سازى [و به تهذيب آن نپردازى و به خورد و خواب قناعت ورزى‌]، پروردگارت تو را رها نخواهد ساخت، خداوند مى‌فرمايد: أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدىً‌.[1]

[بيزارى زمين و آسمان از انسان بدكردار]

پس اى غافل! بيدار شو، و بعد دوم خويش را كه به واسطه آن انسان شده‌اى و خداوند آن نام را بر تو نهاد، وجهه نظر خودساز و اگر خودت را اهل شقاوت و دور از سعادت مى‌بينى [و مى‌پندارى همه درها به رويت بسته شده و راه نجاتى باقى نمانده است‌]، بدان اى مسكين! كه خداوند همه گناهان را چنانكه اراده‌اش تعلق گيرد خواهد بخشيد و شقاوت را به سعادت تبديل خواهد نمود، [همانگونه كه‌] فرمود: يَمْحُوا اللَّهُ ما يَشاءُ

[1] - قيامت/ 36: آيا انسان مى‌پندارد كه او را به حال خود واگذاشته‌اند.