طاعت خويش ياريش نمايم؛ و اگر از من چيزى بخواهد، به او بدهم؛ و اگر مرا بخواند، پاسخش گويم؛ و اگر به من پناه آورد، او را پناهش دهم؛ و اگر از من حاجتى خواست، بى‌نيازش سازم؛ و اگر بر من توكل نمود او را از پس زشتيهايش حفظ نمايم؛ و اگر همه خلق عليه او نقشه كشند، او را پشتيبان باشم.

[زيان سخن بيهوده گفتن‌]

رأفت و رحمت فراگير خداوند موجب مى‌گردد كه بنده مسكينش را از پرداختن به امور بى‌فائده به شدت برحذر دارد، چه رسد به كارهاى زيان‌بخش. در برخى از خطابات قدسى، آنگونه كه در كتاب الجواهر السنية نقل شده، آمده است:

اگر در دلت قساوت، و در بدنت بيمارى، و در دارائيت كمبود، و در روزيت محروميتى يافتى، بدان‌كه آنچه را مربوط به تو نبوده است بر زبان رانده‌اى.

يعنى گفتارى بى‌فائده گفته است، چه رسد به گفتارى كه حرام مى‌باشد. معلوم مى‌شود زيان بيهوده سخن گفتن بر آدمى از زهر بيشتر است؛ زيرا زهر نهاية در بدن اثر مى‌كند [و به مرگ ظاهرى انسان مى‌انجامد] اما سخن بيهوده علاوه بر بيمارى بدن موجب قساوت دل، كمبود در مال و محروميت در رزق مى‌گردد. پس چگونه خداى مهربان بر آدمى مى‌پسندد كه خود را در معرض اين مهلكه بزرگ قرار دهد. بلكه در روايت آمده است: