خدا را چنان عبادت كن كه گويا او را مى‌بينى، و اگر تو او را نمى‌بينى او تو را مى‌بيند.

در بعضى از احاديث آمده است:

اگر مى‌دانى كه خداوند تو را مى‌بيند، و آنگاه او را نافرمانى مى‌كنى، او را كم‌بهاترين بينندگان خود قرار داده‌اى.

[آثار نيكويى توجه به خدا و قطع تعلق از غيرخدا]

اگر توجه به خداوند را تداوم دادى، و علائقى كه تو را از اين امر بازمى‌دارد، قطع نمودى، الطاف و عنايات و رأفت و گذشت خداوندى را مشاهده خواهى كرد، و خواهى ديد چگونه خداوند بديهايت را به خوبيها، و گناهانت را به چند برابر حسنات، تبديل مى‌نمايد. در اين هنگام است كه محبت او در دلت جاى گرفته، اعضاى بدنت براى طاعت او به حركت درمى‌آيد، همانگونه كه نسبت به هركسى كه به تو احسان كند، چنين خواهد بود؛ زيرا دل آدمى بر دوستى كسى‌كه به او نيكى كند، سرشته شده، چه رسد به خداى بزرگ و رئوف و مهربان.

از اين‌رو نفس تو از كوشش در آنچه مخالف رضاى اوست باز مى‌ايستد، بدليل شرمى كه از مقابله نمودن نيكى به بدى، و يا بيمى كه در اثر استيلاى عظمت خداوند در دل تو پديد آمده است، و يا از ترس آن‌كه نعمتهايش را از تو بازدارد؛ چنانكه شاعر مى‌گويد: