و تمام اينها در جايى است كه محلى براى بازداشتن و ممانعت نباشد، و يا اينكه ترسى در بين باشد يا امكان تأثير وجود نداشته باشد، كه در اين‌صورت نرمى و خوشرويى و تحمل آزار طرف مقابل و پاسخ گفتن بدى‌ها با اعمال نيك، مدارا خواهد بود، كه درباره‌اش فرمود:

ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ عَداوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ وَ ما يُلَقَّاها إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَ ما يُلَقَّاها إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ.[1]

و فرمود:

فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَيِّناً لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشى‌.[2]

[سيره معصومان در مدارا با مردم‌]

و نيز در كافى از امام صادق 7 نقل شده است:

روزى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم نزد عايشه بود، ناگاه مردى اجازه شرفيابى خواست. رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم فرمود: چه مرد بدى است از اين تيره و قبيله. عايشه برخاست و به درون اطاق رفت، و رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم به آن مرد اجازه ورود داد.

وقتى آن مرد داخل شد، حضرت با روى باز از او پذيرايى نمود و با او به گفتگو پرداخت، تا گفتگوى آنان خاتمه يافت و آن مرد از نزد پيامبر خارج شد.

[1] - فصلت/ 34 و 35: هميشه‌[ بد خلقى را] به بهترين عمل پاداش ده تا همان كس كه با تو دشمن است گويا دوست صميمى توست، و[ ليكن‌] به اين مقام بلند نرسند جز آنان‌كه با مقام صبر و ثبات صاحب حظ بزرگ شدند.

[2] - طه/ 44: با او به نرمى سخن بگوئيد باشد كه متذكر گردد و يا[ از خدا] بترسد.