مال يتيم از روى ظلم، و گريختن از معركه جهاد، و تعرّب بعد از هجرت- و معنى اين مذكور شد.» و اين حديث دلالت بر آن مى‌كند كه گناهان كبيره هفت باشد. و همچنين چند حديث ديگر هست كه از آنجا مستفاد مى‌شود كه گناهان كبيره هفت باشد و معنى حديث آن نيست كه گناه كبيره زياده بر هفت نيست، بلكه همچنانكه گناه مختلف است، بعضى كبيره و بعضى صغيره، مراتب كباير نيز مختلف است؛ و بعضى كباير اعظمند و بزرگترند در ميان كباير، و آن اين هفت كبيره‌اند كه بزرگترين كبايرند. و لهذا در بعضى احاديث ديگر حضرت صادق 7 فرموده‌اند:

اكبر كباير، شرك به خداست، و بعد از آن مأيوس بودن از روح خداست، و بعد از آن امن از مكر خداست، و از آن جمله عقوق والدين است، و كشتن نفس است- كه خدا حرام گردانيده، الّا به حقّ- و قذف محصنه، و خوردن مال يتيم، و فرار از معركه جهاد، و خوردن سود، و سحر، و زنا، و يمين غموس- و معنى آن گذشت- و غلول يعنى از غنيمتى كه از كفّار گرفته شود دزدى كردن، و منع زكات مفروضه- يعنى، از مستحقّ بازداشتن و ندادن- و گواهى دروغ و گواهى پنهان داشتن، و شرب خمر، و ترك نماز عمدا يا چيزى از آنچه خداى عز و جلّ فرض گردانيده، و نقض عهد، و قطيعه رحم- و معنى آن گذشت.»

و حضرت امام رضا 7 جهت مأمون نوشته بود كه، «كباير كشتن نفس است و زنا و دزدى و شرب خمر و عقوق والدين و فرار از معركه جهاد و مال يتيم به ظلم خوردن و خوردن مردار و خون و گوشت خوك و آنچه به غير نام خدا ذبح كرده باشند- بى‌اضطرار- و خوردن سود بعد از ظهور و سحت و ميسر- يعنى قمار- و كم كردن در كيل و وزن، و قذف محصنات و لواط و گواهى دروغ و نااميدى از روح الهى و ايمن شدن از مكر الهى و نااميد شدن از رحمت الهى، و مددكارى ظالمان و ميل به طرف ظالمان، و يمين غموس، و حقّ مردم بازداشتن و ندادن- با عدم تنگى- و دروغ و تكبّر و اسراف و تبذير و خيانت، و استخفاف به حجّ- يعنى، حجّ را سهل گيرد و با وجود وجوب به حجّ نرود- و محاربه كردن با دوستان خداى و مشغول بودن به ملاهى- مانند ساز و خوانندگى- و شايد قصص و حكايات دروغ نيز از اين نوع باشد و اصرار بر گناهان.