\*\*\*

«افرادى غير از من هستند كه قدرت بر آرامش و سرگرمى به غير تو را داشته باشند، و افرادى غير از من در ميان عشّاق هستند كه به غَدر و مكر دست مى‌يازند. (ولى منِ عاشق دست به غدر نميزنم.) از براى من در عالم عشق و محبّت، سريره خاصّى است كه منحصر در من مى‌باشد؛ و خداوند است كه به سريره‌هاى عشّاق اطّلاع و علمش بيشتر است‌

______________________________ [1] «». ديوان خواجه حافظ شيرازى» طبع پژمان، ص 18 و 19، غزل‌

[2] «53 ديوان ابن فارض» ص 180؛ و در تعليقه آن گويد:

اين قصيده به ابن فارض نسبت داده شده است، با آنكه در ديوان البهآء زهير ثبت گرديده است. و زمان انشاء آن نيز در روز پنجشنبه 5 محرّم سنه 641 هجرى معيّن شده است. و آن به شعر بهاء أشبه است تا به شعر ابن فارض و اسلوب او. و دليل ما آنستكه: بورينى آنرا در شرح خود بر «ديوان ابن فارض» ذكر ننموده است‌