بعضى از حدّ هم تجاوز كرده راه افراط را مى‌پيمايند.

امّا حاج سيّد هاشم كه روحى و روحُ جميعِ وُلْدى و اسْرَتى و كلِّ مَن يَتعلّقُ بى، به حقّ فداى او باشد، بقدرى در اعطاء آن معارف سريع و بدون مضايقه و دريغ و بدون امساك بود كه براى انسان ايجاد شكّ مى‌نمود كه آيا تا اين درجه هم ولىّ خدا بايد دعوتش را گسترش دهد؟ و بخواهد و دنبال كند، و بطلبد افراد لائق را كه سخنش را دريابند و از مسيرش حركت نمايند؟!

او به افراد غير لائق و غير مستعدّ چيزى نمى‌گفت. ولى دوست داشت افراد، لائق گردند و استعداد يابند، و يا افراد مستعدّ و لائقى پيدا شوند و آن معانى راقيه و مُدرَكات عاليه خويشتن را كه از ملكوت أعلى سرچشمه ميگيرد به آنها إلقا نمايد.

امّا افسوس و صد افسوس كه او گفت، و دنبال كرد، و پيگيرى نمود، و دعوت كرد، و در مسافرخانه به ديدار و ملاقاتشان رفت؛ و آنها نپذيرفتند تا دامن از اين سراى خالى تهى كنند، و نزد ارباب حقيقى دست خالى بازگشت ننمايند.

او كه نمى‌گفت: حجّ نرو! مكّه و مدينه نرو! كربلا و نجف نرو! حقيقت حجّ و روح ولايت را او چشيده بود و مزه واقعى آنرا او دريافت نموده بود. او مى‌گفت: لحظه‌اى به دنبال معرفت ذاتت و نفست بگرد، دقيقه‌اى در حال خود تفكّر كن تا خودت را بيابى كه خداى را خواهى يافت، و در اينصورت تمام مسافرت هايت صبغه إلهيّه به خود ميگيرد، و با خدا و از خدا و به سوى خدا خواهى رفت. در آنحال چنانچه تمام جهان بلكه تمام عوالم را سير كنى براى تو ضررى ندارد، زيرا با خدا و عرفان ذات اقدسش سفر نموده‌اى!

سيّد هاشم گفت و نشنيدند، و سيّد هاشم هم رفت. اينك بيايند تمام دنيا را زاويه به زاويه با شمع جستجو كنند كجا سيّد هاشم را خواهند يافت؟