ثانياً به زيارت آقا كه خود نيز از مخلِصين و شاگردان ايشان به شمار مى‌رفت فائق آيد، و ثالثاً چون زودتر ميرسد خبر حركت بنده را بدهد. ايشان در صبح روز ششم محرّم الحرام وارد دمشق مى‌شود، و همان روز با حضرت آقا ملاقات ميكند؛ و پيوسته از فيوضات و بركات ايشان در خدمت حضرت زينب سلامُ الله علَيها مستفيض ميگردد تا روز آخرى كه از دمشق به طهران عودت مى‌نمايد.

در اين دو سه روزى كه ايشان قبل از حقير در خدمت آقا بوده است چه استفاده‌هائى برده است، و چه مشكلاتى را حلّ نموده است، و چه مطالبى را پرسيده است و جواب گرفته است، شرح مفصّل دارد.

سؤالهاى سلوكى رفقا و پاسخ‌هاى توحيدى حضرت آقا در زينبيّه‌

بارى، در همان اوائل ايّام ورود بنده بود كه جناب صديق ارجمند آقاى حاج أبو أحمد عبد الجليل مُحيى از كويت، و حاج محسن شركت از اصفهان وارد شدند، و اجتماع ما هميشه با حضرت آقا در معيّت همين چند تن بزرگوار بود كه شب و روز، در حركت و سكون در اوقات زيارت و غيرها، در رفتن به شام براى زيارت قبر حضرت رقيّه سلامُ الله علَيها و سائر اماكن متبرّكه مانند زيارت اهل قُبور در قبرستان بنى هاشم، با هم بوديم و انفكاكى نبود، و غالباً سوالات دوستان از مسائل سلوكى بود؛ و گفتار ايشان هميشه حول و حوش مسأله توحيد حضرت حقّ جلّ و عزّ دور مى‌زد.

چون ده دوازده روز از ورود آقا به دمشق گذشت و حقير هم هنوز نرسيده بودم، عائله ايشان عازم بر مراجعت به عراق مى‌شوند، زيرا كه بواسطه بى سرپرستى عائله باقيمانده در كربلا امكان توقّف بيشتر را نداشتند، و ميخواستند آقا را هم با خود ببرند؛ ولى آقا به احتمال آنكه شايد بنده عازم و در راه باشم از برگشتن خوددارى مى‌كنند. بنابراين روز چهارم محرّم امّ مهدى با فرزندش به سمت بغداد رهسپار و آقا تنها مى‌مانند تا روز ششم كه بنده زاده‌