ميباشند و فناى آنان فطرةً در ذات خدا بيشتر است، بيشتر مورد علاقه پيامبر ميباشند.

امّا همينكه به غرور جوانى و به كهولت و دوران كهنسالى و پيرى ميرسند و غرور شهوت و غضب و أوهام و اعتباريّات دامنگيرشان ميگردد و حبّ مال و جاه و اعتبار در زمان پيرى مغزشان را پر ميكند، همه آن غرائز پاك و فطرت سالم و دست نخورده را از دست ميدهند، و به باطل در برابر حقّ عشق مى‌ورزند، و عمر و حيات و سرمايه علم و قدرت و امن و امان را به مُفت بلكه به منهاى فائده و در برابر ضررهاى هنگفت مى‌فروشند و مبادله مى‌كنند. و اين موجب بُعد و دورى از رحمت خداست كه ايشان را از وادى محبّت دور ميكند؛ إلّا مَنْ عَصَمَهُ اللَهُ، وَ قَليلٌ ما هُمْ.

در اين سفرها همانطور كه ذكر شد، بعضى از رفقا تبعيد شده بودند و بعضى از عراق اخراج گرديده بودند؛ و بعضى هم كه در كاظمين باقى بودند از ترس جَلب و اخراج حكومت بعثى، كمتر به كربلا رفت و آمد مى‌نمودند و خدمت ايشان به ندرت مى‌رسيدند.

فعليهذا بسيار در اين سنوات اين سيّد محترم، غريب و تنها مانده بود؛ و همانطور كه كراراً ميفرمود: همه عالم و عالميان با عرفاء بالله در مقام مخاصمه و منازعه مى‌باشند.

معامله و ادب رفقا با حدّاد، در لياقت مقام ايشان نبود

و بطور كلّى همه رفقا مگر عدّه بسيار قليلى، قدر و قيمت ايشان را ندانستند و ايشان را نشناختند. ايشان را فقط يك سيّد محترم و منزوى از دنيا و داراى اخلاق حسنه و سجاياى حميده ميدانستند كه شايد داراى بعضى از حالات روحانيّه و مكاشفات ملكوتيّه باشد. فلذا در بسيارى از امور مثلًا به جريان انداختن امور كسبى و رفع منازعات و أداء ديون و أمثالها ايشان را استخدام مى‌نمودند.