خواندن كتاب «مثنوى» نفى ما عداى آنرا نمى‌كند. اينهمه از كتب اخلاق و روايات أئمّه عليهم السّلام در منزل داريم و ميخوانيم.

خواندن قرآن و جوشن و مناجات‌هاى إلهيّه همچون دعاى عرفه و خمسة عشر، نفى ولايت نميكند و انسان را سنّى نمى‌نمايد. براى خدا گريستن يا از شدّت شوق و يا از خوف فراق و هجران، از أشدّ طاعات و مثوبات است. گريه بر خدا راه گريه بر امامان را مسدود نمى‌كند. هم انسان براى خدا گريه كند و هم براى امامان؛ چه ضررى دارد. امّا انحصار گريه براى امامان و غفلت از خدا و هجران خدا و جمود چشم و ديده از اشك براى خدا امر مطلوبى نيست.

ميفرمودند: ما اين سنّ و سال كه نموديم و پير شده‌ايم، «ولايتى» و «توحيدى» نشنيده بوديم؛ و ولايت را در برابر توحيد تصوّر نمى‌نموديم. حالا اينها آمده‌اند و دو فرقه توحيديّه و ولايتيّه ساخته‌اند. عيناً در يكى دو قرن پيش كه در همين كربلا، پشت سَريّه ساختند در برابر بالا سريّه؛ و شيخيّه كه متابعين أحسائى بوده‌اند، خود را از مؤمنين جدا كردند و فرقه خاصّى شدند. و اينها هم آمده‌اند ولايت را از توحيد جدا نموده و خود را در برابر صفّ مؤمنين نهاده‌اند. اين خطر، خطر عظيمى است كه انسان ولايت را از توحيد جدا بداند؛ همانطور كه امروزه در كربلا از بقاياى شيخيّه جماعتى بدينگونه وجود دارند؛ و در مشهد مقدّس هم عدّه‌اى شيخى مذهب ميباشند كه بدون ادّعاى شيخى گرى، از مرام و عقيده آنها حمايت مى‌كنند.

نتيجه فساد و خلل در كار اولياء خدا، خسران در دنيا و آخرت است‌

از جمله محبّين و متعلّمين آقاى حدّاد، حاج حبيب سماوى بود كه آنهم‌