نيست كه موجب رَمْى به غُلُوّ و ارتفاع باشد؛ امّا حقيقت مطلب آنستكه خود گفته است‌

«و درباره من گمان بد برده‌اند، با آنكه برخى از گمانها گناه است، و مرا تشنيع و تعييب نموده‌اند كه: اين مدحهاى من از حدّ و مقدار، و از شماره و اندازه تجاوز نموده است.

سوگند به خدا كه وصف من درباره آن ذوات مقدّسه از حدّ تجاوز ننموده است؛ وليكن (چه بايد كرد كه) آنها در حسن و نيكوئى و زيبائى، از حدّ و مقدار تجاوز كرده‌اند!»

ترجمه احوال او را در «أمل الآمِل» و «رياض العُلمآء» و «رياضُ الجَنّة» در روضه چهارم، و «روضات الجنّات» و «تتميم أمل الآمل» سيّد ابن أبى شَبانه، و «الكُنَى و الالقاب» و «أعيان الشّيعة» و «طليعة» و «بابليّات» ذكر نموده‌اند.

و ما بر تاريخ ولادتش و وفاتش وقوف نيافتيم، إلّا اينكه او بعضى از تأليفات خود را اينطور تاريخ زده است كه: ميان ولادت حضرت مهدىّ 7 و ميان تأليف اين كتاب پانصد و هجده سال است؛ در اينصورت موافق با سنه 773 مى‌شود بنا بر روايتى كه ولادت آن إمام منصور صلواتُ الله عليه را 255 گرفته است. و در تاريخ بعضى از كتبش گذشت كه آنرا به سنه 813 نوشته است، و گمان ميرود وفاتش در حدود همين تاريخ باشد. [1]

______________________________ [1] «الغدير» ج 7، ص 33 تا ص 68