سَيِّدُنا الامين در «أعيان الشّيعة» ج 31، صفحه 193 تا 205 در ترجمه احوال اين مرد (حافظ رجب برسى) مطالبى را آورده است كه از حدود آنچه كه ذكر كرديم بيرون نيست. و از جمله ايرادهائى كه بر او دارد اعتماد اوست بر علم حروف و أعداد كه برهانى براى صحّتش قائم نشده است، و حجّتى براى اثبات آن به ميان نيامده است.

و ما اگرچه با او در اين ايراد موافق مى‌باشيم إلّا اينكه براى شخص مورد ذكر و نظائر او از علماء مانند ابن شهرآشوب و كسانيكه پس از او آمده‌اند، در ايراد و طرح چنين مسائلى عذرى وجود دارد؛ چرا كه طرح اينها بسيار شبيه به جَدَل است در برابر افرادى از عامّه كه به اين مسائل اتّكاء نموده‌اند. مثل آنكه عبيدىّ مالكىّ در «عمدة التّحقيق» ص 155 از بعضى از علماء علم حروف نقل كرده است: دوام ناموس آل صِدّيق (ابو بكر) و قيام عزّت او تا انتهاى عمر دنيا كه يكهزار و چهارصد و ده سال است، از سرّ گفتار خدا: فِى ذُرِّيَّتِى به دست مى‌آيد. آنوقت در اينجا مرحوم أمينى آن طريق محاسبه را ذكر كرده است. آنگاه ميگويد:

و ما نميدانيم: سيّدنا الامين در گفتارش كه آورده است: «در طبع حافظ رجب برسى شذوذ است، و در مؤلَّفاتش خبط و خلط است، و مقدارى از غلوّ ديده مى‌شود كه موجب و داعى‌اى نبوده است آنها را بياورد، و در آن مقدارى از ضرر است؛ گرچه ممكن است براى آن نوع گفتار، محمل صحيحى فرض نمود.» چه مقصودى داشته است؟! ايكاش سيّد الامين نشان ميداد به ما آن شذوذى كه در طبع شاعر مَرد و زنده ما بود، تا اينكه دعواى او بدون بيّنه نباشد، و گفتارش مجرّد ادّعا نگردد. و پس از آنكه خود او اعتراف نموده است كه: محمل صحيح براى كلامش امكان دارد، چه داعى داشت كه آنرا بر خبط و خلط حمل نمايد؟ و چه داعى داشت كه: حديث‌

ضَعْ أَمْرَ أَخِيكَ عَلَى‌