أبى جعفرٍ الثّانى 7، ص 322 و 323 آورديم.

و در «كافى» اين روايت را از علىّ بن ابراهيم از پدرش و علىّ بن محمّد القاسانى جميعاً از زكريّا بن يحيى الصّيرفىّ روايت ميكند.

پس در اينصورت آيا امامى كه براى معرّفى فرزند خود به برادران و أعمامش كه نزديكترين افراد به او هستند مجبور به گريه مى‌شود و دلش مى‌شكند، و به قول قيافه شناسان كه خود بدان راضى نيست، و اين عمل را رسول خدا منع فرموده است تن در ميدهد، آيا غريب نيست!؟

يكى ديگر از جهات غربت حضرت، مخفى ماندن حقائق توحيدى در روايات منقوله از آنحضرت است‌

و يكى ديگر از جهات غربت امام رضا 7 آنستكه: مطالبى بس نفيس و عالى در باب معرفت و توحيد ذات مقدّس تعالى بيان فرموده است كه در «عيون أخبار الرّضا» و سائر كتب مسطور است، و روى اين روايات بايد بحث ها و دقّت‌ها شود و در حوزه‌هاى علميّه، مدارسى براى تحليل و تجزيه و تفهيم اين معانى بوجود آيد؛ ولى مع الاسف هيچ بحثى نشده، و حقائق اين معانى در بوته خفاء مانده، و مستور از أفهام طلّاب است. و اين غربت از همه مراتب غربتِ گذشته شديدتر است. صلوات الله عليه.

خبر يزيد بن سَليط از امام صادق و موسى بن جعفر در شأن امام رضا عليهم السّلام‌

مسأله ثانيه: علّت اشتهار حضرت به‌

«غَوْثُ هَذِهِ الْامّةِ وَ غِياثُها»

در «عيون أخبار الرّضا» فى بابِ النّصّ علَى إمامتِه آورده است:

حَدَّثَنَا أَبِى، وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ، وَ مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَكِّلِ، وَ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى الْعَطَّارِ، وَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِىٍّ مَاجِيلَوَيْهِ؛ قَالُوا:

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الْعَطَّارِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ يَحْيَى بْنِ عِمْرَانَ الاشْعَرِىِّ عَنْ عَبْدِ اللَهِ بْنِ مُحَمَّدٍ الشَّامِىِّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُوسَى‌