و چقدر خوب و روشن فرمايش مولى الموالى حضرت أمير المؤمنين 7 جا و محلّ خود را نشان ميدهد كه:

صَحِبُوا الدُّنْيَا بِأَبْدَانٍ أَرْوَاحُهَا مُعَلَّقَةٌ بِالْمَحَلِّ الاعْلَى. أُولَئِكَ خُلَفَآءُ اللَهِ فِى أَرْضِهِ وَ الدُّعَاةُ إلَى دِينِهِ. ءَاهِ ءَاهِ، شَوْقًا إلَى رُؤْيَتِهِمْ!

«در دنيا و عالم طبيعت فقط با بدنهاى خاكى خود همنشينى و برخورد داشتند در حاليكه جانهاى آنها به آسمان قدس و محلّ رفيع و عالى بسته بود. ايشانند فقط جانشينان خدا در روى زمينش و داعيان او به سوى دينش. آه آه، چقدر مشتاق ديدار و زيارتشان هستم».

سبب تأليف كتاب‌

امّا از آنجائى كه ولد ارشد و افضل و أعلم آية الله معظّم و حجّة الله مكرّم الهى، حضرت حاج سيّد ميرزا على قاضى أعلَى اللهُ مقامَه المُنيف: جناب محترم و سرور مكرّم حقير، فخر الفضلاءِ العِظام و عِماد العَشيرة الفخام و سيّد البَررة الكِرام، ولد جسمانى و روحانى آن فقيد: آقاى حاج سيّد محمّد حسن قاضى طباطبائى تبريزى أدامَ اللهُ أيّامَ ظِلاله و بركاتِه، كتابى را بالنّسبه مفصّل و مشروح در احوالات والد ارجمندشان: مرحوم قاضى در دست تأليف دارند و شايد بحمد الله و المنّه بزودى آماده طبع و نشر گردد، و در جلد دوّم اين مجموعه شرح حالات و ترجمه تلامذه و شاگردان آن بزرگمرد الهى آمده است، و چندين بار با پيام شفاهى و اينك با رقيمه كريمه خود كتباً از حقير خواسته‌اند تا درباره حضرت آقا حاج سيّد هاشم حدّاد رضوانُ اللهِ تعالَى عَليه آنچه را كه ميدانم بنويسم و خدمت ايشان تقديم كنم؛ لهذا امتثالًا لامره كه در حقيقت‌

[1] -«

مثنوى» ص 4، سطر 14 تا 19