سيّد هاشم ميبردند كه از قدماى تلامذه مرحوم قاضى است و بسيار شوريده و وارسته است و در كربلا سكونت دارد، و مرحوم قاضى هر وقت به كربلا مشرّف مى‌شوند، در منزل ايشان سكونت ميگزينند.

اين ببود تا خداوند توفيق تشرّف بدان آستان را مرحمت فرمود؛ و حقير در نجف اشرف به توصيه حضرت استاد علّامه، در امور عرفانى و الهى فقط با حضرت آية الله حاج شيخ عبّاس قوچانى أفاضَ اللهُ تربتَه مِنْ أنواره، حَشر و نَشر داشتم و ايشان گاهى نامى از حضرت آقاى حدّاد ميبردند؛ و بعضى از رفقا كه تلامذه مرحوم قاضى بودند مخصوصاً بعضى از مسافرين و زائرين، در محضر آية الله قوچانى نامى از ايشان برده و احوالپرسى مى‌نمودند؛ و ايشان هم ميفرمودند: در كربلا هستند و الحَمد لِلّه حالشان خوب است.

و چون ما در نجف بوديم و به درس و مباحثه مشغول، لهذا براى زيارت مرقد مطهّر حضرت سيّد الشّهدا 7 فقط در بعضى از ليالى جمعه و يا بعضى از مواقع زيارتى بود كه به كربلا مى‌آمديم و همان شب و يا فرداى آن روز بر مى‌گشتيم؛ و ديگر مجالى براى پى جوئى و ملاقات آقاى حدّاد نبود.

اين مدّت قريب هفت سال بطول انجاميد؛ تا روزى در صحن مطهّر، يكى از تلامذه مرحوم قاضى به نام: علّامه لاهيجى انصارى كه براى زيارت مشرّف شده بود و با حضرت آية الله حاج شيخ عبّاس در وسط صحن ملاقات كرده و ديده بوسى كردند- و من هم در آنوقت در معيّت ايشان بودم- در ضمن احوالپرسى‌ها و مكالمات، از حضرت آقاى سيّد هاشم نام برد و احوالپرسى نمود؛ و در ميان سخنان خود گفت:

«مرحوم قاضى خيلى به ايشان عنايت داشت، و او را به رفقاى سلوكى معرّفى نمى‌كرد؛ و بر حال او ضَنَّت داشت كه مبادا رفقا مزاحم او شوند. او تنها شاگردى است كه در زمان حيات مرحوم قاضى موت اختيارى داشته است؛