يحب، يعترف بالحق قبل أن يشهد عليه، لا يضيع ما استحفظ، ولا ينسى ما ذكر ولا ينابز بالالقاب ولا يضار بالجار ولا يشمت بالمصائب ولا يدخل فى الباطل ولا يخرج من الحق،

آن كه بر او ستم كندبر وى ببخشايد و آن كه او را محروم نمايد با وى احسان كند و هر كه از او قطع نمايد به او بپيوندد.

از زشتى بر كنار، در گفتار ملايم، ناپسند از او ناپديد، نيكى از وى پديدار، خيرش به مردم روى آورده و شرش از آنان برگشته، در سختى‌ها زندگى با وقار و در برابر حوادث و مصائب بردبار و در دوران توانگرى شاكر حق، از آنجا كه داراى عدالت و انصاف است درباره دشمن ستم نكند و گناه در كار محبت دوست نياورد، حق را هرچند به زيانش باشد اقرار نمايد پيش از آن كه بر او گواه آورند.

آنچه را بدو سپارند، از شدت امانت‌دارى ضايع نكند و آنچه را نبايد از ياد برد به دست فراموشى نسپارد.

احدى را به نام زشت نخواند، به همسايه زيان نرساند، از پيشامدهاى ناگوار، مردم را با سرزنش و نكوهش نيازارد، قدم در راه باطل نگذارد و از راه حق گام بيرون ننهد.

إن صمت لم يغمه صمته، وإن ضحك لم يعل صوته، وإن بغى عليه صبر حتى يكون الله هو الذى ينتقم له، نفسه منه فى عناء، والناس منه فى‌راحة، أتعب نفسه لآخرته، وأراح الناس من نفسه، بعده عمن تباعد عنه زهد ونزاهة، ودنوه ممن دنا منه لين ورحمة، ليس تباعده بكبر وعظمة، و لا دنوه بمكر وخديعة،

اگر خاموش نشيند از آن خاموشى غمگين نباشد، اگر بخندد قهقهه بلند نكند، اگر ستمى به شخص او رسد انتقام آن را به خدا واگذارد، جان خود را به زحمت ورنج آرد تا مردم را به آسايش رساند، نفس خود را براى آسايش آخرت به زحمت افكند و مردم را از زحمت خويش به راحت رساند، از هر كه دورى گزيند براى زهد و پاكيزگى است و به هر كه نزديك شود از راه لطف و مهربانى است، نه دوريش به تكبر و مفاخرت و نه نزديكيش به مكر و فريب است.