قد براهم الخوف برى‌ء القداح، ينظر إليهم الناظر فيحسبهم مرضى وما بالقوم من مرض، ويقول لقد خولطوا ولقد خالطهم أمر عظيم، لا يرضون من أعمالهم القليل، ولا يستكثرون الكثير، فهم لانفسهم متهمون، ومن أعمالهم مشفقون، إذا زكى أحد منهم خاف مما يقال له! فيقول: أنا أعلم بنفسى من غيرى، وربى أعلم بى منى بنفسى، اللهم لا تؤاخذنى بما يقولون، واجعلنى أفضل مما يظنون، واغفر لى ما لا يعلمون.

خوف از عظمت حق يا از عذاب قيامت چنان اندامشان را لاغر ساخته كه هركس آنان را ببيند پندارد كه بيمارند در صورتى كه به تن بيمار نيستند، مردم از آنان به عنوان ديوانه ياد مى‌كنند ولى ديوانه نيستند، امر بزرگى كه عبارت از عشق حق و شهود عظمت و يقين به آخرت است دل آنان را مستغرق درياى فكر و حيرت ساخته.

از بس در احسان و نيكوكارى حريص و مشتاقند در طاعت و عبادت به عمل اندك راضى نگردند و بسيارى عبادت را هم بسيار نشمارند، از خود بدگمان و از كردارشان هراسانند، چون كسى از آنان مدح و ثنا گويد ترسان گشته و اعلام كند: من عيب خويش را بهتر از ديگران مى‌دانم و خداى من به من داناتر از خود من است، بار خدايا! به گفته مردم بر من مگير و مرا بهتر از آنچه گمان برده‌اند نصيب فرما و آنچه را از گناهان پنهان من نمى‌دانند بر من ببخشاى.

[1] -الهى قمشه‌اى.