خوشى در آن آرميده‌اند و آن چنان دوزخ را باور دارند چنان كه پندارى در آن به ساليان دراز معذب بوده و شكنجه ديده‌اند.

قلوبشان به فراق محبوب اندوهناك، تمام خلق عالم از آزارشان درامان، تن آنان از شدت كوشش در عبادت و خدمات به خلق لاغر و جانشان به عفت آراسته، چند روز كوتاهى رنج اطاعت برده تا از پى آن آسايش طولانى يابند.

اين احوال براى آنان تجارتى است سودمند كه حضرت رب العزه براى اين گروه مقرر فرموده.

چون دنيا به آن‌ها روى كند، آنان از او روى‌گردانند و چون به اسارت و دامشان افكند، با جانبازى در راه معشوق خود را نجات دهند.

به وقتى كه شب درآيد به قيام در پيشگاه حضرت او بايستند و آيات كتاب حق را با انديشه و تأمل تلاوت كنند.

يحزنون به أنفسهم، ويستثيرون به دواء دائهم، فإذا مروا بآياته فيها تشويق ركنوا إليها طمعا، وتطلعت نفوسهم إليها شوقا، وظنوا أنها نصب أعينهم، وإذا مروا بآية فيها تخويف أصغوا إليها مسامع قلوبهم، وظنوا أن زفير جهنم وشهيقها فى أصول آذانهم، فهم حانون على أوساطهم، مفترشون لجباههم وأكفهم وركبهم وأطراف أقدامهم، يطلبون إلى الله تعالى فى فكاك رقابهم، وأما النهار فحلماء علماء أبرار أتقياء،

با دلى شكسته و نالان به وسيله آيات قرآن به درمان درد خويش برخيزند، چون به آيات رحمت و بشارت رسند بر وعده‌هاى الهى دل سپرده و در آن طمع كنند و مشتقانه نظر دوزند كه گويى مفهوم و معنى آن آيات در برابرشان مجسم است.

و چون به آيات عذاب گذرند، گوش دل بر آن گشوده، گويى خروش و فرياد آتش در بن گوش آن‌هاست. شب را در پيشگاه محبوب، خميده قامت به حال ركوع و يا به روى خاك در حال سجده گذرانند و از عذاب الهى درخواست نجات و آزادى كنند و از حضرت معشوق حسن عاقبت تقاضا نمايند.

چون روز درآيد، بردبار، دانا، نيكوكار و اهل پرهيز و دورى از هر گناه و معصيت‌اند.