و هركه حقيقت حيات دنيا را نشناخت و ندانست كه غرض و مقصود از حيات دنيا چيست و در حيات دنيا همه راحت و آسايش اختيار كرد، يعنى تمام حيات دنيا را به طلب لذات و شهوات بدنى كه تخم عذاب و عقوبت است مصروف گردانيد، در حيات آخرت به عذاب و عقوبت گرفتار باشد اين است معناى‌

«الدنيا مزرعة الآخرة»[1].

و اين است معناى كريمه:

[من كان يريد حرث الآخرة نزد له في حرثه و من كان يريد حرث الدنيا نؤته منها و ما له في الآخرة من نصيب‌][2].

كسى كه زراعت آخرت را بخواهد، بر زراعتش مى‌افزاييم و كسى كه زراعت دنيا را بخواهد، اندكى از آن را به او مى‌دهيم، ولى او را در آخرت هيچ بهره و نصيبى نيست.

[1] -دنيا محل كشت و زرع براى آخرت است، مجموعة ورام: 1/ 183؛ عوالى اللآلى: 1/ 267، حديث 66.

[2] -شورى( 42): 20.