إذا طاب قلب المرء طاب جسده، وإذا خبث القلب خبث الجسد[1].

زمانى كه قلب انسان پاكيزه شده، جسدش پاكيزه مى‌شود و هرگاه قلب دچار خباثت گردد، جسد هم به تبع آن آلوده مى‌شود.

امام صادق 7 درتوضيح آيه شريفه [إلا من أتى الله بقلب سليم‌] مى‌فرمايد:

قلبى است كه از اسارت دنيا آزاد باشد و از عشق شديد به ماديت كه باعث انواع گناهان است پاك باشد[2].

عظمت و ظرفيت قلب به اندازه‌اى است كه رسول خدا 6 درباره آن مى‌فرمايد:

إن القلب خزانة الله تعالى‌[3].

قلب خزانه خداى تعالى است.

قلب مرده‌

اسلام عزيز و معارف ملكوتى اين دين مبين علل حيات و مرگ قلب را به نحو مفصل بيان كرده‌اند كه مشروح آن در جلد دوم خواهد آمد.

اميرالمؤمنين 7 مى‌فرمايد:

من قل ورعه مات قلبه ومن مات قلبه دخل النار[4].

آن كه ورع و پاكدامنى‌اش كم است قلبش مى‌ميرد و هركس به مرگ قلب دچار شود، وارد آتش جهنم مى‌گردد.

[1] -الخصال: 18؛ بحار الأنوار: 67/ 51؛ الميزان: 15/ 107.

[2] -شعراء( 26): 89.

[3] -بحار الأنوار: 70/ 59؛ مستدرك سفينة البحار: 8/ 568.

[4] -بحار الأنوار: 77/ 280؛ مستدرك سفينة البحار: 10/ 285.