[واقطع زيادة الغفلة من قلبك‌]

و زيادى غفلت را از قلب خود قطع كن و هرگز از ياد مرگ و ذكر خدا غافل مباش. قيد زياده در متن روايت اشاره به آن است كه بعضى از غفلت‌ها از لوازم حالات بشرى است و احتراز از آنها ممكن نيست، پس غفلتى كه امام امر به قطع آن مى‌كند زايد بر غفلت طبيعى است.

[واطف نار الشهوة من نفسك‌]

و آتش شهوت را از نفس خاموش كن و با نفس به همان مقدار معامله كن كه خداوند مهربان اجازه داده، نه به آن مقدارى كه خود نفس از تو مى‌طلبد كه اگر خواهش‌هاى نفسانى ميدان پيدا كنند بزرگترين ضربه را بر انسان مى‌زنند؛ چنانچه نبى اسلام 6 فرموده:

أعدى عدوك نفسك التى بين جنبيك‌[1].

دشمن‌ترين دشمنانت همان نفس توست كه بين دو پهلويت قرار گرفته.

خداوند مهربان به همه ما توفيق آراسته شدن به آنچه كه در اين روايت ذ شده مرحمت فرمايد و ما را در مسير الهى شدن و خليفة الله شدن قرار بدهد.

يا حكيم ناصرخسرو گويد:

علاوه بر آنچه در آيات قرآن كريم از نشانه‌هاى عرفانى ياد شده زندگانى پيامبر اكرم 6 بازتابى از زندگى معنوى و سرشار از اشارات عارفانه آن حضرت بوده است. زندگى زاهدانه امام على 7 پرورش يافته دامان رسول الله 6 نيز در قالب سخنان گهربار آن حضرت در نهج‌البلاغه و اشارات و تلميحات امام على بن الحسين 8 در صحيفه سجاديه نمونه و سرمشق آشكارى براى عرفا است.

امام على 7 كه بنابر دلايل موجود، زندگى سرشار از زهد و پارسايى داشته و بر ظاهر و باطن امور آشنا بوده، سرمشقى براى شيعيان‌خود قرار داشته و عرفا و صاحبان طرائق عرفان و تصوف در قرون بعد اهتمام خاص در رسانيدن طريقشان به وجود مقدس ايشان داشته‌اند. فرازهاى ادعيه اسلامى برگرفته از اشارات عرفانى است كه موجب رسوخ ذكر و ياد الهى در دل و باعث سير شهودى و كشف وجودى بارى تعالى در قلوب اهل كمال است كه از آن جمله مى‌توان به دعاى كميل و دعاى ابوحمزه ثمالى اشاره نمود.

پس از امام على 7 چهار تن به عنوان اركان شيعه معرفى شده‌اند: سلمان فارسى، ابوذر غفارى، عمار ياسر و مقداد بن عمرو. اين مجاهدان از صحابه و اهل صفه بودند كه مى‌توان آنها را از مخلصين بارگاه ربوبى و از مؤمنان پاك سرشت رسول اكرم 6، بالاخره از ياران امام على 7 و از عرفاى به حق و دانايان شيعه واقعى و عرفان خالص به حساب آورد.

[1] -بحار الأنوار: 67/ 64، باب 45، حديث 1؛ مجموعة ورام: 1/ 59؛ عوالى اللآلى: 4/ 118، حديث 187.