از مرتبه قبل بالاتر است، چون بين چيزى را به چشم ديدن و باور كردن تا شنيدن و قبول كردن خيلى فرق است.

حق اليقين‌ به معناى متحد شدن وجود با واقعيت است؛ به نحوى كه هيچ‌گونه راه شك و ترديدى به آن براى انسان نماند و واقعيت خارجى يا موجوديت انسان يكى گردد، به قول بابا طاهر عريان:

حق اليقين به معناى فناى در حق و بقاى به اوست، علما و شهودا و حالا و مراد از لقاى حق در آيات قرآن همين مرتبه است‌[2]، مرتبه‌اى كه كار دليل و برهان كار ديده نيست، بلكه نتيجه حركت الهى قلب است، قلبى كه خانه اوست و عرصه تجلى نور او و چون ديده قلب كه از آن تعبير به بصيرت مى‌شود، به نور يقين روشن گردد انسان مستحق عنايات خاصه و الطاف رحمانيه مى‌گردد و مى‌شنود آنچه را قبل از اين يقين نمى‌شنيد و مى‌بيند آنچه را نمى‌ديد و مى‌يابد، آنچه را نمى‌يافت.

«منازل السائرين» كه يكى از بهترين كتب عرفانى است در باب يقين چنين مى‌گويد:

و يقين را سه درجه است:

اول علم اليقين و آن قبول چيزى است كه از حق ظاهر شده و به ما رسيده و قبول چيزى است كه مربوط به حق است و از ما غايب است و استقامت بر چيزى است كه قائم به حق است».

در شرح مطلب فوق مى‌فرمايد: «علم اليقين قبول برنامه‌هايى است كه از طريق انبيا از قبيل ايمان و اسلام و احكام و معجزات كه همه دلالت دارند از جانب حقند

[1] -بابا طاهر.

[2] -مراحل السالكين: 21.