سپس بر سه نفر ديگر گذشت كه لاغرى و رنگ‌پريدگى آنان بيش از سه نفر اول بود، پرسيد:

شما را چه شده است؟ گفتند: اشتياق به بهشت ما را به اين وضع كشانده است، گفت: بر خدا حق است كه آنچه را شما به آن اميد داريد به شما عنايت كند.

سپس به سه نفر ديگر گذشت كه لاغرى و رنگ‌پريدگى آنان بيش از سه نفر دوم بود، پرسيد:

شما را چه شده كه به اين‌گونه تغيير بدن و رنگ مبتلا شده‌ايد؟ گفتند: عشق خدا، گفت: شما بندگان مقربيد، شما بندگان مقربيد[1].

هرم بن حيان مى‌گفت: مؤمن وقتى خدا را شناخت عاشق او مى‌شود و چون عاشق شد به سوى او حركت مى‌كند و هنگامى كه لذت حركت را يافت به ديده شهوت به دنيا نمى‌نگرد و به آخرت به چشم رغبت نظر نمى‌نمايد، جسدش در دنياست ولى روحش در آخرت است.

يحيى بن معاذ مى‌گفت: مثقال خردلى محبت پيش خدا محبوبتر است از هفتاد سال عبادت بدون عشق.

علائم عاشقان حقيقى‌

از بعضى از گذشتگان نقل شده:

خداوند عزيز به بعضى از پيامبران وحى كرد: براى من در ميان بندگانم بندگانى است كه عاشق من هستند و من عاشق آنهايم و مشتاق منند و من مشتاق آنانم، ياد منند و من ياد آنهايم و نظر به من دارند و من به آنان نظر دارم، اگر راه آنان را بپيمايى‌

[1] -شرح نهج البلاغة، ابن ابى الحديد: 10/ 156؛ ذكر الخوف و ماورد فيه؛ مجموعة ورام: 1/ 224؛ محجة البيضاء: 8/ 6.