صفات است و آن‌گاه به جايى مى‌رسد كه از خود نيز فراموش مى‌شود و يادى جز ياد حضرتش و فعل و صفتى جز فعل و صفت محبوبش نمى‌ماند، آن فناى ذات است.

اينجاست كه محبوب، بر همه چيز مقدم شده و ايثار محبوب بر غير او صدق پيدا كرده است. محبت بدون ترديد همان محبتى است كه او از انسان خواسته، اين است معناى: ودليل الحب إيثار المحبوب على ما سواه.

آرى، عاشق واقعى و محب حقيقى، پس از شناخت حضرت او، قدرتى برايش نمى‌ماند تا ماسواى او را بر او مقدم كند.

عاشق موجودى است يكتا بين، يكتاگو، يكتاخواه و در يك كلام جز او چيزى نمى‌بيند تا آن را بر او مقدم بدارد.

قرآن مجيد درباره مردم مؤمن و تعلق خاطر آنان به خدا در آيات گوناگونى سخن‌