دوست دارند به خويشان و يتيمان و درماندگان و در راه ماندگان و سائلان و [در راه آزادى‌] بردگان مى‌دهند، و نماز را [با همه شرايطش‌] برپاى مى‌دارند، و زكات مى‌پردازند، و چون پيمان بندند وفاداران به پيمان خويشند، و در تنگدستى و تهيدستى و رنج و بيمارى و هنگام جنگ شكيبايند؛ اينانند كه [در دين‌دارى و پيروى از حق‌] راست گفتند، و اينانند كه پرهيزكارند.

در اين آيه دقت كنيد، خداى بزرگ براى معرفى و شناساندن نيكان روزگار پانزده خصيصه و ويژه‌گى بيان مى‌دارد، چنانچه اين موارد عالى در وجود كسى پيدا و به اين واقعيت‌ها آراسته شد، انسان بايد در طلب دوستى با او جديت كند و خود را با چنين منبع لطفى پيوند زده و از درخت پر ثمر وجود او همان سود را ببرد كه خود او برده است، آرى، اميدوار، به چه چيزى اميد دارد، اگر اميد به مواد مادى عالم است و طلب تنها در آن مسير است كه اين اميد را همه حيوانات و كليه جانوران دارند. انسان بايد غير از اميدهاى مادى به بهترين اميدهاى معنوى هم وصل گردد و از پس آن بهترين خواسته را پيدا كرده و سپس به آن خواسته‌ها جامه عمل بپوشاند. اين ميسر نيست مگر با چنگ زدن به دامن اوليا و اتصال به ذيل عنايت پاكان و نيكان.

آيه دوم: پرهيزكاران‌

والذى جاء بالصدق وصدق به أولئك هم المتقون\* لهم ما يشاؤن عند ربهم ذلك جزاء المحسنين\* ليكفر الله عنهم أسوأ الذى عملوا ويجزيهم‌