ما عبدناك حق عبادتك‌[1]

. و چون على بن ابى طالب 7 ناله جانسوز برآريم كه:

آه من قلة الزاد وبعد السفر[2].

6- خوف از كوچكى خود، در برابر عظمت حضرت حق‌

انسان از نظر جسم و روح و عقل محدود است. و ادعاى عظمت و بزرگى براى موجود محدود زيبنده نيست. علت ادعاى بزرگى، خود فراموشى است. عزت و بزرگى انسان تنها در صورت اتصال به مقام حق كه همان اتصال به فرامين الهى، به خصوص تقوا است قابل تحصيل است. اين بزرگى و عظمت ذاتى انسان نيست؛ بلكه مقامى است كه با قدم نهادن در طريق الهى به دست مى‌آيد. بدون اين اتصال و پيوند، انسان چون ذره‌اى از ذرات مادى زمين است، زمينى كه موجوديتش در برابر منظومه شمسى چيزى نيست. منظومه‌اى كه در برابر كهكشان شيرى رنگ فضا، قابل ملاحظه نيست. كهكشانى كه در برابر آسمان اول و يا ساير كهكشان‌ها و سحابى‌ها، بيش از ذره‌اى به حساب نمى‌آيد. آسمان اولى كه در برابر آسمان دوم از ارزن گم شده‌اى در فضاى با عظمت جهان، كوچك‌تر است و هفت آسمانى كه در برابر عرش الهى چيزى نيست.

[1] -بحار الأنوار: 68/ 23، باب 61، الشكر.

[2] -بحار الأنوار: 33/ 274، باب نوادر الاحتجاج، حديث 538؛ ارشاد القلوب: 2/ 218، الجزء الثانى، فى فضائل ومناقب اميرالمؤمنين 7.