تشرح بين صفوف الملائكة الكرام، وتشاهد تلك الأمور باليقين والعيان فعبدوه بمبلغ استطاعتهم له طمعا فى جنته ولا خوفا من ناره».

قلوب دوستان حق مى‌شكافد، قدر و بزرگى و عظمت آن محبوب را به روشنايى دل مى‌گيرند، جان‌هايشان صافى شده و دل آنان پرده‌دار عظمت حق گردد و عقل‌هايشان آسمانى شود، در ميان صفوف ملائكه بزرگوار مى‌روند و هرچه خواهند به يقين و عيان مشاهده كنند، در حد طاقت بندگى كنند و بندگى آنان خالص براى خدا باشد، نه به طمع بهشت و نه به خاطر ترس از جهنم.

جوان چون اين حقايق بشنيد فريادى زد و گريه راه گلويش را گرفت و سپس بيفتاد. چون نيك بديدند، از دنيا رفته بود. آن بزرگ سر آن عاشق جان باخته را به زانو گرفته رويش را بوسه داد و گفت: اين است حال اهل ترس و اين است مرتبه عاشقان و دوستداران‌[1].

به قول عارف وارسته و عاشق دلداده، فيض بزرگوار:

گفتارى از عارفان‌

عاشق سالك و عارف الهى مى‌گويد:

وقتى در يكى از ممالك گذارم افتاد. طبيبى را كه آثار دانش و آيات بينش از او ظاهر و هويدا بود در كويى ديدم به معالجت مشغول است.

جمعى كثير از مرد و زن بر گرد او نشسته‌اند و منتظر گرفتن نسخه براى علاج دردند.

من نيز در گوشه‌اى نشستم. چون از دستورالعمل بيماران خلاصى يافت روى به من كرده و گفت:

اگر تو را نيز مطلبى هستى بگوى.

گفتم: سال‌هاست به مرضى مبتلا هستم، اگر توانى آن را معالجت نماى.

گفت: آن كدام است؟

گفتم: مرض گناه، اگر از براى آن دوايى دارى از براى من بيان كن.

طبيب لحظه‌اى سر به زير افكند، پس قلم برداشت و گفت: از براى تو نسخه‌اى بنويسم آن را نيكو فهم نماى و بدان عمل كن.

آن‌گاه قلم و كاغذ برداشت و اين كلمات نوشت:

ريشه‌هاى فقر را برگير، با برگ‌هاى صبر و هليله فروتنى و بليله افتادگى و روغن گل بنفشه ترس، با گل خطمى دوست و تمر هندى قرار، با گل سرخ راستى، چون اين دواها را به ميزان خود گرفتى، محل آن را در ديگ دانش قرار ده و آب بردبارى و حقيقت به روى آن بريز و آتش آرزومندى زير آن ديگ برافروز و سوزندگى بر آن بيفزاى و آن را با ستام خشنودى حركت ده و سمقونياى زارى و بازگشت بر آن اضافه كن و به روى آن مقل طاعت بريز، سپس در عمل بكوش و آن شربت را در

[1] -نامه دانشوران: 9/ 21.

[2] -فيض كاشانى.