به خدا شرك نورز، زيرا شرك بدون ترديد ستمى عظيم است.

آرى، پيروى از طاغوت و خدمت به ستمگران و متابعت از فرهنگ‌هاى ضد خدا و فرود آمدن سر تواضع در برابر فرعون‌ها و نمرودها و شدادها و احزابى چون حزب اموى و عباسى و امثال آنان در هر عصر و زمانى شرك است.

شرك كه از مصاديق باارزش اطاعت از بت‌هاى جاندار و سردمداران كفر و متوليان بت خانه و بت‌هاست گناهى خطرناك و مهلك است كه آلوده به آن در صورتى كه موفق به توبه نشود براى ابد محروم از رحمت و مغفرت حق خواهد بود.

قرآن در اين زمينه مى‌فرمايد:

«و من يشرك بالله فقد ضل ضلالا بعيدا»[1].

و كسى كه به خدا شرك ورزد بى‌ترديد به گمراهى دور و درازى دچار شده است.

«إنه من يشرك بالله فقد حرم الله عليه الجنة»[2].

بى‌ترديد كسى كه به خدا شرك ورزد خدا بهشت را بر او حرام مى‌كند.

«إن الله لا يغفر أن يشرك به و يغفر ما دون ذلك لمن يشاء»[3].

يقينا خدا شرك را مورد آمرزش قرار نمى‌دهد و غير آن را براى هر كه بخواهد مى‌آمرزد.

پيامبر به عبدالله بن مسعود فرمود:

إياك أن تشرك بالله طرفة عين، وإن نشرت بالمنشار، أو قطعت، أو صلبت، أو احترقت بالنار[4].

[1] - نساء: 116.

[2] - مائده: 72.

[3] - نساء: 48.

[4] - مكارم الأخلاق: 456، الفصل الرابع؛ بحار الانوار: 74/ 109، باب 5، حديث 1.