از سر برداشت و زير پاى خود قرار داد، رفيقش به او نهيب زد: با كلاه چه مى‌كنى؟ جواب داد: اندكى آرام باش و حوصله و صبر به خرج بده، پس از چند دقيقه كلاه را از زير پا درآورد و به سر گذاشت. سپس گفت: اى دوست من! زن جوان شوهردارى در حال عبور از كنار اين قهوه خانه بود، اگر مرا با اين كلاه و قيافه مى‌ديد شايد به نظرش مى‌آمد كه من از شوهرش زيبايى بيشترى دارم، در آن حال ممكن بود نسبت به شوهرش سردى دل پيش آيد: نخواستم با كلاهى كه به من جلوه بيشترى داده گرمى بين يك زن و شوهر به سردى بنشيند.

در همدان روضه خوان معروفى بود به نام شيخ حسن، مردى بود باتقوا، متدين، و مورد توجه. مى‌گويد: در ايام عاشورا در بعد از ظهرى به محله حصار در بيرون همدان براى روضه خوانى رفته بودم، كمى دير شد، وقتى به جانب شهر بازگشتم دروازه را بسته بودند، در زدم، صداى على گندابى را شنيدم كه مست و لا يعقل پشت در بود، فرياد زد: كيست؟ گفتم: شيخ حسن روضه خوان هستم، در را باز كرد و فرياد زد: تا الآن كجا بودى؟ گفتم: به محله حصار براى ذكر مصيبت حضرت سيد الشهدا 7 رفته بودم، گفت: براى من هم روضه بخوان، گفتم: روضه مستمع و منبر مى‌خواهد، گفت: اينجا همه چيز هست، سپس به حال سجده رفت، گفت: پشت من منبر و خود من هم مستمع، بر پشت من بنشين و مصيبت قمر بنى هاشم بخوان!

از ترس چاره‌اى نديدم، بر پشت او نشستم، روضه خواندم، او گريه بسيار كرد، من هم به دنبال حال او حال عجيبى پيدا كردم، حالى كه در تمام عمرم به آن صورت حال نكرده بودم. با تمام شدن روضه من، مستى او هم تمام شد و انقلاب عجيبى در درون او پديد آمد!

پس از مدتى از بركت آن توسل، به مشاهد مشرفه عراق رفت، امامان بزرگوار را زيارت نمود، سپس رحل اقامت به نجف انداخت.