كه صاحبدلى بر پلنگى نشست‌

همى راند رهوار و مارى به دست‌

يكى گفتش: اى مرد راه خداى‌

به دين ره كه رفتى مرا ره نماى‌

چه كردى كه درنده رام تو شد

نگين سعادت به نام تو شد

بگفت ارپلنگم زبون است و مار

و گر پيل و كركس شگفتى مدار

تو هم گردن از حكم داور مپيچ‌

كه گردن نه پيچد ز حكم تو هيچ‌

چو حاكم به فرمان داور بود

خدايش نگهبان و ياور بود

محال است چون دوست دارد تو را

كه در دست دشمن گذارد تو را

ره اين است، روى از طريقت متاب‌

بنه گام و كامى كه دارى بياب‌

نصيحت كسى سودمند آيدش‌

كه گفتار «سعدى» پسند آيدش‌[1]