حكايت (12)

سالى نزاعى در ميان پيادگان‌ 90 حجيج افتاده بود و 91 داعى هم در آن سفر پياده. انصاف، در سر و روى هم افتاديم و داد 92 فسوق و جدال بداديم. كجاوه‌نشينى را شنيدم كه با 93 عديل خود ميگفت: يا للعجب؟ 94 پياده عاج چون‌ 95 عرصه‌ 96 شطرنج بسر ميبرد 97 فرزين ميشود يعنى به از آن ميگردد كه بود و پيادگان حاج، باديه بسر بردند و بتر شدند.

حكايت (13)

هندويى‌ 100 نفطاندازى همى‌آموخت. حكيمى گفت: ترا كه خانه‌ 101 نيين است، بازى نه اين است.

حكايت (14)

مردكى را چشم‌درد خاست. پيش‌ 104 بيطارى رفت كه دوا كن. بيطار از آنچه در چشم چهارپايان ميكرد در ديده او كشيد و كور شد. حكومت به داور بردند. گفت:

بر او هيچ تاوان نيست. اگر اين، خر نبودى پيش بيطار نرفتى. مقصود از اين سخن آن است تا بدانى كه هرآنكه ناآزموده را كار بزرگ فرمايد با آنكه ندامت برد بنزديك‌