باب هفتم در تاثير تربيت‌

حكايت (1)

يكى از وزرا، پسرى‌ 1 كودن داشت. پيش يكى از دانشمندان فرستاد كه مر اين را تربيتى ميكن مگر عاقل شود. روزگارى تعليم كردش و مؤثر نبود. پيش پدرش كس فرستاد كه اين عاقل نميشود و مرا ديوانه كرد.

حكايت (2)

حكيمى پسران را پند همى‌داد كه جانان پدر، هنر آموزيد كه ملك و دولت دنيا، اعتماد را نشايد و سيم و زر در سفر بر محل خطر است، يا دزد بيكبار ببرد يا خواجه بتفاريق بخورد، اما هنر 6 چشمه زاينده است و دولت پاينده و اگر هنرمند از دولت بيفتد غم نباشد كه هنر در نفس خود، دولت است، هرجا كه رود قدر بيند و بر صدر نشيند و بيهنر، لقمه چيند و سختى بيند.