______________________________ (69)- اداء: در اينجا بمعنى طرز و طريق است و در زبان معمول، ادا و اطوار در همين معنى استعمال ميشود.

(70)- حيف كردى: ستم كردى.

(71)-

بيت بر وزن شماره 12 با قافيه مطلق.

تيشه: اسم آلت فارسى از مصدر تيشيدن.

حكايت «14» ناخوش‌آوازى ببانگ بلند قرآن همى‌خواند ...

(72)- مشاهره: مزد يا مقررى ماهانه، از ريشه عربى «شهر» بمعنى ماه.

(73)- از بهر خدا مخوان: مراد اين است كه نخواندن قرآن با آواز كريه چون موجب آرامش خلق است به رضاى حق نزديكتر ميباشد.

(74)- گر تو قرآن بدين نمط خوانى ...

بيت بر وزن شماره 1 با قافيه موصول.

(75)- قرآن: معنى لغوى آن خواندنى است و از فعل «قرأ، يقرأ» آمده. اصل قرائت، سريانى است در اصطلاح، قرآن، هم بر همه آياتى كه بر پيغمبر اكرم نازل شده اطلاق ميشود و هم بر جزء آن دلالت دارد. قرآن مجيد داراى صد و چهارده سوره است.

(76)- ببرى رونق مسلمانى: يعنى رونق و رخشندگى اسلام را اينگونه قرآن خواندن از ميان ميبرد. اشاره است به حديث شريف:

ترجمه: بسا خواننده قرآن، كه قرآن او را لعن ميكند.