كرد و درمى چند.

حكايت (11)

منجمى به خانه درآمد. يكى مرد بيگانه را ديد با زن او بهم نشسته. دشنام و سقط گفت، فتنه و آشوب برخاست. صاحبدلى كه بر اين واقف بود، گفت:

حكايت (12)

خطيبى‌ 52 كريه الصوت، خود را خوش‌آواز پنداشتى و فرياد بيهده برداشتى.

گفتى‌ 53 نعيب‌ 54 غراب البين در پرده الحان اوست يا آيت‌ 55 انّ انكر الاصوات در شأن او.

مردم قريه‌ 60 بعلت جاهى كه داشت، بليّتش ميكشيدند و اذيتش را مصلحت نميديدند، تا يكى از خطباى آن اقليم كه با او عداوتى نهانى داشت، بارى به‌ 61 پرسش آمده بودش، گفت: ترا خوابى ديده‌ام خير باد. گفتا: چه ديدى؟ گفت:

چنان ديدم كه ترا آواز خوش بود و مردمان از انفاس تو در راحت. خطيب اندر اين، لختى بينديشيد و گفت: اين‌ 62 مبارك خوابى است كه ديدى كه مرا بر عيب خود واقف گردانيدى، معلوم شد كه آواز ناخوش دارم و خلق از بلند خواندن من در رنجند، توبه كردم كزين پس خطبه نگويم مگر به آهستگى.