______________________________ (203)- فَإِذا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ‌ (قسمتى از آيه 65 از سوره عنكبوت) ترجمه: چون به كشتى سوار شدند، خدا را خواندند در حالى كه دين و آيين خود را براى وى خالص ساخته بودند.

(204)- فلك: بمعنى كشتى و كشتيها است و مفرد و جمع آن يكسان است.

(205)-

فرد بر وزن شماره 20

(206)-

قطعه بر وزن شماره 1 با قافيه مطلق مردف.

(207)- راحتى: ياء، در راحتى، ياء نكره است زيرا راحت، خود اسم مصدر است و به ياء مصدرى محتاج نيست، منتهى در زبان معمول امروز، راحت و سلامت در معنى وصفى هم بكار ميرود لكن فصيح نيست.

(208)- خشتى از سيم و خشتى از زر گير: يعنى چنان پندار كه خشتى از خانه‌ات از زر است و خشت ديگر از سيم. چون درميگذرى و بجا ميگذارى ترا سودى نميدهد.

(209)- اقارب: بمعنى نزديكان و خويشان. جمع اقرب.

(210)- دمياطى: بكسر اول، پارچه‌اى كه در شهر دمياط مصر بافته ميشده و شهرت داشته است. در بعضى نسخه‌ها بجاى «دمياطى»، «ديباى چينى» ضبط شده.

(211)- بادپا: كنايه از اسب تندرو است كه همچون باد سير كند.

(212)-

قطعه بر وزن شماره 1 با قافيه مقيد.

(213)-

بيت بر وزن شماره 1 با قافيه مقيد.

(214)- سره: بمعنى گزيده. سر به اضافه هاء نسبت. سكه رايج را هم سره و سكه قلب را ناسره خوانند.

(نظير اين بيت سعدى از بو حنيفه اسكافى:

حكايت «24» صيادى ضعيف را ماهيى قوى به دام اندر افتاد ...

(215)- دام: در زبان فارسى دو معنى دارد: يكى حيوان اهلى كه از ريشه هندى باستانى دام بمعنى رام كردن مأخوذ است و ديگر وسيله گرفتار كردن حيوانات كه از ريشه هندى باستانى‌