حكايت «20» يكى از ملوك با تنى چند از خاصان در شكارگاهى ...

______________________________ (153)- شكارگاه: اسم مكان مركب از شكار و گاه. اصل شكار، شكاردن و شكردن بمعنى شكستن است.

(154)- عمارت: آبادانى.

(155)- التجا: در اصل التجاء، مصدر باب افتعال است بمعنى پناه بردن و اسم فاعل آنرا بصورت ملتجى بكار ميبريم.

(156)- خيمه: چادر، پرده‌سرا، جمع آن خيام و خيم.

(157)- ماحضرى: تركيب عربى، مركب از «ما» اسم موصول بمعنى آنچه و «حضر» فعل ماضى از مصدر حضور، رويهم بمعنى آنچه آماده بود. بجاى «ماحضر» لفظ عربى «نزل» بضم اول و سكون ثانى نيز بكار ميرود.

(158)- نازل: پست. مصدر آن نزول.

(159)-

قطعه بر وزن شماره 12 با قافيه مردف موصول.

(160)- كلاه گوشه: گوشه كلاه.

حكايت «21» گدايى هول را حكايت كنند كه نعمتى وافر اندوخته بود ...

(161)- وافر: فراوان، مصدر آن وفور.

(162)- همى‌نمايند: اظهار ميدارند.

(163)- ارتفاع: درآمد حاصل از خراج.

\* قاعده راجع به فعل مجهول: براى ساختن فعل مجهول در زبان فارسى صفت مفعولى را با فعل شدن يا آمدن يا افتادن تركيب ميكنند مانند: «وفا كرده شود» و «شكر گفته آيد».

(164)- كه: در اينجا ممكن است موصول باشد و مال را معرفى كند. همچنين ممكن است حرف ربط براى بيان علت باشد بمعنى «زيرا».

(165)- الْخَبِيثاتُ لِلْخَبِيثِينَ‌ وَ الطَّيِّباتُ لِلطَّيِّبِينَ‌ قسمتى از آيه 26 از سوره نور.

ترجمه: «زنان ناپاك از آن مردان ناپاكند، و زنان پاك ويژه مردان پاكند.

(166)-

بيت بر وزن شماره 7 با قافيه مردف موصول مردّف.

مفاد بيت آنكه: با فرض اينكه آب چاه مسيحى پاك نباشد چون بمصرف شستن مرده جهود ميرسد طاهر نبودن آن اشكال ندارد. كلام شيخ مبتنى بر فرض است. بموجب نص‌