گفتم: سپاس و منت خداى را كه از بركت درويشان محروم نماندم. اگر چه بصورت از صحبت، 62 وحيد افتادم، بدين حكايت كه گفتى‌ 63 مستفيد گشتم و امثال مرا همه عمر اين نصيحت به كار آيد.

حكايت (6)

زاهدى مهمان پادشاهى بود. چون به طعام بنشستند كمتر از آن خورد كه‌ 70 ارادت او بود و چون به نماز برخاستند، بيشتر از آن كرد كه عادت او، 71 تا ظن صلاحيت در حق او زيادت كنند.

چون‌ 75 به مقام خويش آمد، 76 سفره خواست تا تناولى كند. پسرى صاحب فراست داشت. گفت: اى پدر، بارى به مجلس سلطان در، طعام نخوردى؟ گفت:

در نظر ايشان چيزى نخوردم كه بكار آيد. گفت: نماز را هم قضا 77 كن كه چيزى نكردى كه بكار آيد.

حكايت (7)

ياد دارم كه در ايام‌ 81 طفوليت، 82 متعبد بودم و 83 شبخيز و 84 مولع زهد و