______________________________ (531)- فرسنگ: كلمه فارسى مرادف با فرسخ. اين لفظ در مقياسات يونانى و رومى بصورت پاراسنگ استعمال شده است.

(532)- تو را تحمل امثال ما ببايد كرد: يعنى براى تو لازم است كه زحمت‌هاى وارد از طرف ما درويشان را تحمل كنى.

حكايت «18» ملكزاده‌اى گنج بسيار از پدر ميراث يافت ...

(533)- ميراث: آنچه به ارث بازماند. جمع آن مواريث. «مرده ريك» فارسى آن است.

(534)- داد سخاوت بداد: حق بخشش بجاى آورد.

(535)-

قطعه بر وزن شماره 7 با قافيه مردف موصول.

(536)- مشام: اصل آن به تشديد ميم آخر، ساخته شده از ريشه عربى. جمع مشمّ بمعنى محل بوييدن است. در فارسى بمعنى دماغ (اندام استشمام) استعمال ميشود.

(537)- طبله: از ريشه عربى، طبقى است كه بر آن ميوه گذارند.

طبله عطار: طبق عطرفروش. مراد از طبله عود در اينجا طبقى است كه بر آن عود ميگذارند.

(538)- عود: چوب سياه معطرى است كه با بخور آن هواى خانه را معطر ميكنند.

آنرا در فرانسه‌ehcollagA وcabmalaC ed sioB مينامند و در منطقه حاره آسيا و در مالزى فراوان است. بهترين نوع آن، عود قمارى است كه آنرا از ناحيه كارى بدست مى‌آورند.

(539)- بزرگى بايدت ...: جمله شرطى است با حذف كلمه ربط شرطى.

كه دانه تا نيفشانى نرويد: تمثيل است و مضمون آن، علت حكم مصراع اول را بيان ميكند.

(540)- جلسا: همنشينان، جمع جليس.

(541)- مر: به معنى شمار است و در پهلوى و اوستايى بهمين معنى است. در فارسى فعلى، كلمه «بى‌مر» يا «بيحد و مر» به معنى بيشمار آمده است.

آمار، بمعنى شمار و احصائيه، و نهمار، بمعنى بيشمار از همين ريشه است. همچنين عدد پنجاه را «مر» و عدد صد را «دومر» گفته‌اند و فردوسى عدد 000/ 100 را «مر» ناميده است. گويا «مر» از نظر معدودهاى مختلف، مقدارش متفاوت بوده است و بيشتر در حساب جولاهان بكار ميرفته است. معنى ديگر «مر» ادات تأكيد يا حصر يا اختصاص است كه غالبا تأكيد از آن استفاده ميشود.