من گرفتار آيى. اجازت فرماى تا من وزير را بكشم آنگه‌ 598 به قصاص او بفرماى خون مرا ريختن تا بحق كشته باشى. ملك را خنده گرفت. وزير را گفت: چه مصلحت ميبينى؟ گفت: اى خداوند جهان، از بهر خداى، اين شوخ ديده را 599 به صدقات گور پدر، آزاد كن تا مرا در بلايى نيفكند. گناه از من است و قول حكما معتبر، كه گفته‌اند:

حكايت (24)

ملك‌ 604 زوزن را خواجه‌اى بود 605 كريم النفس، 606 نيكمحضر، كه همگنان را در 607 مواجهه خدمت كردى و در غيبت، نكويى گفتى. اتفاقا از او حركتى در نظر سلطان ناپسند آمد، 608 مصادره فرمود و عقوبت كرد. سرهنگان پادشاه به سوابق نعمت او معترف بودند و به شكر آن‌ 609 مرتهن. در مدت‌ 610 توكيل او رفق و ملاطفت كردندى و زجر و معاقبت روا نداشتندى.

آنچه‌ 615 مضمون خطاب ملك بود از عهده بعضى بيرون آمد و به بقيتى‌