142 اقليم پارس را غم از آسيب دهر نيست‌

تا بر سرش بود چو تويى سايه خدا

امروز كس نشان ندهد در بسيط خاك‌

مانند آستان درت‌ 143 مأمن رضا

144 برنست پاس خاطر بيچارگان و شكر

بر ما و بر خداى جهان آفرين جزا

145 يا رب ز باد فتنه نگه دار خاك پارس‌

چندانكه خاك را بود و باد را بقا

150 هردم از عمر ميرود نفسى‌

چون نگه ميكنى نمانده بسى‌

151 اى كه پنجاه رفت و در خوابى‌

مگر اين پنجروزه‌ 152 دريابى‌

153 خجل آنكس كه رفت و كار نساخت‌

154 كوس رحلت زدند و بار نساخت‌

155 خواب نوشين بامداد رحيل‌

بازدارد پياده را ز سبيل‌

هركه آمد 156 عمارتى نو ساخت‌

رفت و منزل به ديگرى پرداخت‌

وان دگر پخت همچنين هوسى‌

وين عمارت بسر نبرد كسى‌

يار ناپايدار دوست مدار

157 دوستى را نشايد اين غدّار

نيك و بد چون همى‌ببايد مرد

158 خنك آنكس كه گوى نيكى برد

159 برگ عيشى به گور خويش فرست‌

كس نيارد ز پس تو پيش فرست‌

160 عمر برف است و آفتاب تموز

اندكى ماند و 161 خواجه غرّه هنوز

162 اى تهى‌دست رفته در بازار

ترسمت پُر نياورى دستار

163 هركه مزروع خود بخورد به خويد

وقت‌ 164 خرمنش خوشه بايد چيد

مايه عيش آدمى شكم است‌

تا بتدريج ميرود چه غم است‌